Het oosten / zuiden van het Zuidereiland

01-03-2015

Dag 25 – Zondag

Reisafstand: 0 km

Was het de Yellow Eye Pinguïn??

Vandaag blijven we in Oamaru. We doen het dan ook rustig aan. We staan op een Free Camping zo’n 12 kilomter ten zuiden van Oamaru. Het is er een gezellige drukte. De lokale bevolking komt er om lekker te gaan surfen, de jeugd met bestelbusjes zonder toilet of douche en de ouderen met hun Campervans omdat het een Free camp is en een mooie plek. Er is genoeg te zien.

Begin van de middag vertrekken we naar de stad. In het centrum en bij de haven van Oamaru staan veel oude, statige gebouwen opgetrokken uit kalkzandsteen. Het is een oude stad waar nog veel van de sfeer van vroeger tijden hangt:  oude pakhuizen, de whisky stokerij, het kleine treinstation dat nog in ere wordt gehouden. Zelfs de oude vrachtwagen die door de straten rijdt uit de jaren 30 helpt daarbij. 

We genieten van de heerlijke biertjes bij de lokale bierbrouwerij bij de haven waar het in de namiddag heerlijk toeven is in het zonnetje. De Hawaii-pizza smaakt daardoor nog veel lekkerder als normaal. Het is volop genieten.

Om 19.00 uur rijden we met de Campervan naar een stukje strand onderaan de stad waar elke dag rond de schemering de Yellow Eye pinguïn weer huiswaarts keert van een hele dag op zee. We waren op onze rit naar de stad begin van de middag al even wezen kijken en wisten dus goed waar we wezen moesten. Vanavond moeten we de auto echter al snel langs de kant van de weg parkeren en een eind lopen. Het is er hartstikke druk. Je komt niet op het strand zelf, maar je kijkt van bovenaf de rotsen naar het strand. Daar liggen nog steeds de 2 pelsrobben die we begin van de middag daar al gespot hebben. Wat een leven hebben die beesten … s’ochtends even de zee in om wat te happen en de rest van de dag op hun luie … rug. We hebben een mooi plekje gevonden om de pinguins te spotten. Nu maar hopen dat ze na een dag jagen op zee (25 kilometer zwemmen en tot 180 meter duiken) nu weer aan land kwamen. Ons geduld wordt op de proef gesteld. We zien inmiddels de eerste mensen al weer vertrekken. Het wordt 8.00 uur / 8.30 uur / 9.00 uur en nog geen pinguïns. Inmiddels is toch al zeker 80% van de bezoekers teleurgesteld vertrokken. Wij houden echter vol. Net op het moment dat Jan roept dat het eigenlijk niet meer mogelijk is om foto’s te maken vanwege de duisternis ziet Corine de eerste pinguïn aan land komen waggelen. Juist niet op de plek die iedereen verwacht … Kort daarna komen er nog 2 aan land en zien we in de schemering ook nog een zeeleeuw het strand om komen. Voldaan lopen we terug naar de campervan. Het staat op film, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Missie geslaagd ….  Of het de echte Yellow Eyed Pinguïns waren zullen we nooit weten.

In het donker keren we terug naar de camping waar we de vorige nacht ook hadden gestaan. Het is er nog steeds zo druk.

02-03-2015

Dag 26 – Maandag

Reisafstand: 170 km

Mysterieuze ronde keien

Vandaag is de planning om via de kustweg af te dalen naar Dunedin. Een vrij grote stad aan de oostkust opgericht door Schotse immigranten. Het is de bedoeling om de stad te bekijken en daarna door te rijden naar het schiereiland Otago om daar te overnachten.

Onderweg komen we langs het strand van Mouraki. Hier liggen midden op het strand grote ronde keien. Wel een stuk of veertig. Deze grijze keien zijn soms perfect rond. De grote keien hebben soms een omtrek van wel 4 meter. Volgens de de Maouri overleveringen zijn het grote voedselmanden die hun voorouders mee hadden tijdens hun reizen met kano’s  op zoek naar Jade. Een mysterieuze legende. Volgens de geologie heeft het te maken met zoutafzettingen. Al met al wel een mooi en uniek gezicht.

Begin van de middag komen we aan in het centrum van Dunedin. We kunnen onze campervan bij het spoorwegstation van Dunedin parkeren. Dit station is volgens veel Nieuw Zeelanders wel het mooiste gebouw van Nieuw Zeeland. Het is ook hartstikke mooi, zowel aan de buitenkant als van binnen. Prachtige mozaïek vloeren, glas in loodramen, de trap met smeedijzeren balustrades, de loketten met het wapen en oude logo van New Zealand Railways. Ook de buitenkant met de klokkentoren, de witte kalkstenen in combinatie met de donkergrijze granietstenen en de granieten zuilen bij de galerijen geven het gebouw een bijzondere uitstraling. Jammer is dat de bus van een Chinese reisorganisatie pal voor de hoofdingang geparkeerd staat, terwijl de Chinese toeristen foto’s van het station maken .. ????

Het centrum van Dunedin zelf is niet heel veel bijzonders.  Alleen het achthoekig centrum (actagon) is nog een vermelding waard. Hier komen 8 straten op uit en er zijn veel leuke barretjes en eetgelegenheden. De St.Pauls Cathedral staat ook aan dit plein. Het is de enige kerk in Nieuw Zeeland met een gewelfd plafond. Het ziet er mooi uit, maar niet te vergelijken met de kathedralen in bijvoorbeeld Italië en Frankrijk.

Eind van middag vertrekken we uit Dunedin richting het schiereiland Otago. Onze eindbestemming voor vandaag. Een rit van ruim een uur. We hebben weer een mooi plekje uitgekozen bij Portobello. Dit ligt in het midden van het schiereiland en een mooi uitvalbasis voor morgen.

Zodra we ons gesetteld hebben voor onze overnachtingsplek, biertje en wijn weer voor ons hebben staan, gaan we nog een 2-tal excursies boeken voor morgen.

03-03-2015

Dag 27 – Dinsdag

Reisafstand: 181 km

Animal day

Rond 9.00 uur vertrekken we na het ontbijt richting de punt van het schiereiland. Op weg naar onze eerste excursie die om 10.15 uur begint. We gaan op bezoek bij het Pinguïn Reserve. Dit is opgericht door een boer die op zijn land net achter het strand allemaal greppels heeft gegraven met ‘overkappingen’ waardoor je goed de Yellow Eyed pinguïns kunt zien die hier hun nesten hebben tussen het struikgewas. In de loop der jaren hebben is het uitgegroeid tot een bedrijf dat ook nog zwakke en zieke pinguïns vanuit heel Nieuw Zeeland verzorgd. Je kunt het vergelijken met onze zeehondenopvang in Pieterburen van Lenie van het Hart.

Eerst krijgen we enige achtergrondinformatie over pinguïns, hoe hun dagindeling is, hoe een heel jaar eruit ziet, welke soorten, etc. Daarna gaan we met een oude bus richting het strand. We moeten nog een klein stukje lopen voordat we bij de nesten van de eerst pinguïns komen. Voordat we daar zijn hebben we al een verassing te pakken. Op een stuk gras liggen zo’n 10 zeehonden heerlijk te luieren en te ravotten. Nadat we de nodige foto’s en filmpjes hebben kunnen maken stuiten we al vrij snel op de eerste Yellow-Eyed Pinguïns. Het zijn jonge pinguïns waarvan de ouders op jacht zijn in zee, of zwakke pinguïns die herstellende zijn. Dit zijn echt de Yellow Eyed pinguïns. Na 3 kwartier vertrekken we weer naar de boerderij waar we op bezoek gaan naar de ziekenboeg. Zo’n 20 pinguïns heeft men in de verpleging, waarvan 3 uit Fjordland aan de westkant. Deze zijn te herkennen aan hun gele wenkbrauwen waardoor ze een guitig uiterlijk krijgen.

Om 11.45 is de excursie voorbij en vertrekken we enthousiast naar onze volgende adres 1,5 kilometer verderop die om 12.00 uur begint. We gaan op bezoek bij een Konings albatros kolonie. Het is de enige kolonie ter wereld die niet op een eiland zit. We komen precies op tijd aan. Ook hier begint de excursie met het geven van achtergrondinformatie over het leven van de albatrossen. Zodra de jonge albatrossen na 1 jaar kunnen vliegen, verlaten ze het nets en komen vervolgens 5 jaar lang niet meer aan land. Dat doen ze pas als ze willen gaan paren. Het vrouwtje van de albatros legt maar 1 ei. Zodra dat uitkomt zijn pa en ma albatros een vol jaar druk met het verzamelen van voedsel voor de jonge guit. Als deze dan vervolgens uitvliegt hebben pa en ma vervolgens een sabatical van 1 jaar. Ze vliegen dan solitair een rondje rond Antarica (Zuid-Amerika / Zuid Afrika / Nieuw Zeeland) en treffen elkaar meestal weer op Otago. Ze zijn niet allemaal zo monogaam. Er zijn albatrossen gesignaleerd die al wel 5 partners heeft gehad, waarvan er 2 zijn overleden en inmiddels is hij weer terug bij zijn 2e partner. Meer dan 80% van hun leven vliegen ze of dobberen ze in zee. Na al deze interessante wetenswaardigheden gaan we vervolgens naar het uitzichtpunt bovenop de laatste heuvel van het schiereiland waar we, weliswaar achter glas, heel dicht bij de Konings albatrossen kunnen komen. We zien hun nesten, maar ook wordt er volop gevlogen. Een machtig gezicht …. Op de laatste heuvel van het schiereiland is in de 2e wereldoorlog ook nog diverse stellingen met kanonnen gebouwd die via ondergrondse tunnels te bereiken zijn. Bij onze excursie zat ook nog het bezichtigen van een speciaal ‘onzichtbaar’ kanon. Via speciale hydrauliek kon men dit kanon onder het maaiveld verstroppen. Tijdens de uitleg moeten we wel stil zijn omdat enkele nesten van de albatrossen precies boven deze geschutspost ligt. Om 14.00 uur stappen we nog enthousiaster weer in onze campervan. Onderweg komen we nog witte lepelaars tegen en een grote groep zwarte zwanen. We rijden naar Allard Beach aan de zuidkant van het eiland. Een Engels echtpaar dat we tegenkwamen in Dunedin had ons deze tip gegeven om hier te gaan kijken naar zeeleeuwen. Ze hadden niks teveel gezegd. Direct bij het betreden van het strand liggen er 2 voor onze neus lekker te luieren. Je kunt ze tot op zo’n 5 meter benaderen. Kicken!!!  We krijgen van andere strandwandelaars nog te horen dat aan het eind van het strand er nog 2 liggen. Bij aankomst liggen ze er gelukkig nog steeds. Super. Op het moment dat we het strand willen verlaten worden we door de 2 zeehonden bij de ingang van het strand nog even getraceerd op een robbertje ravotten. Prachtige plaatjes. Geweldig om al die beesten van zo dichtbij te kunnen zien in hun natuurlijke omgeving.

Eind van de middag zetten we koers richting de Catlins. We verlaten Otago en gaan nu richting de onderkant van het zuidereiland. We bereiken uiteindelijk via kilometers grindweg onze eindbestemming: Jack Island.  Wat een geweldige dag ….

04-03-2015

Dag 28 – Woensdag

Reisafstand: 364 km

All the way down

Nog vol enthousiasme van de vorige dag vertrekken we rond 10.30 uur. Het is weer mooi weer: blauwe lucht, zonnetje erbij, lekkere temperatuur. We hebben een drukke dag, want uiteindelijk willen we vanavond aan de westkant bij Manapouri overnachten. Corine heeft nog een praatje met onze Duitse buurman, die even naar Nieuw Zeeland was gevlucht nadat zijn vrouw na 47 jaar het voor gezien hield. We geven hem nog wat brood, theezakjes en curry poeder waar hij erg blij mee is en bedankte ons wel 10x voor het vriendelijke gebaar.

Via uitsluitend grindwegen gaan we richting de watervallen van Purakaunui. Onderweg is het wel 10 keer stoppen voor het fotograferen / filmen van diverse watervogels. Bij de watervallen eindelijk eens de speciale filters (ND8) uitproberen die Jan gekocht heeft bij zijn nieuwe fototoestel. Hierdoor krijg je een speciale waas over het stromende water.

Tijdens de rit naar Invercargill (inmiddels wel 100 keer fout uitgesproken ….) worden we regelmatig getrakteerd op mooie wisselende landschappen. Om 14.00 uur komen we in Invercargill aan. Dit is de grote stad, het commerciële centrum van het zuiden. We bekijken het centrum, maar komen al snel tot de conclusie dat het geheel geen sfeer heeft. We rijden nog even langs de oude watertoren, het enige mooie dat te vinden is in deze stad en zetten koers naar Bluff. Dit is het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland en bekend van het speciale gele wegwijzer waarop de plaatsnamen van enkele grote wereldsteden staan met het aantal kilometers dat het van Bluff af ligt. Deze wegwijzer moet je natuurlijk gefotografeerd hebben. Weer een trofee / mijlpaal. Jippie.

Helaas hebben we geen tijd meer om Bluff nog even verder te verkennen. We lijken wel een stel Chinezen / Japanners. Even de auto uit, foto schieten en weer op naar de volgende spot.

Via de Southern Scenic Route rijden we weer omhoog richting Manapouri. In Manapouri zijn geen Free campings. Voor de zekerheid bellen we daarom nog even de commerciële camping in Manapouri bij de haven om te kijken of plaats hebben. Dat was niet het geval. Jammer. Vervolgens wel succes bij een andere camping een kilometer of 5 buiten het dorp. Om 20.30 uur komen we aan. Moe, maar weer voldaan. Het was weer een mooie dag. Op tijd het bed in, morgen moeten we al om 6.30 uur op staan.

05-03-2015

Dag 29 – Donderdag

Reisafstand: 100 km

Na regen komt zonneschijn

Vroeg uit de veren. We hebben er zin in. Vandaag gaan we op de boot Doubtfull Sound bekijken. We zijn benieuwd. Dat komt omdat we hebben getwijfeld of we vandaag de boottocht bij Doubtfull Sound zouden gaan doen of die van Milford Sound. Jan had Milford Sound al geboekt maar heeft toch nog maar nagebeld om te wisselen met Doubtfull. Op zich niet zo verwonderlijk, want zelfs de Nieuw Zeelanders zijn er niet uit welke boottocht door de Fjorden naar de Tasman Zee het mooist is. Wij zullen het nooit weten, want we doen er maar 1.

Goed, om 7.30 uur bij de haven (ach, zeg aanlegstijger met een paar boten en een boekingskantoor) gearriveerd samen met zo’n 150 toeristen. Wij hadden geboekt voor een kleinere boot. We zaten met zo’n 45 personen op de boot. De tocht bestaat uit 3 delen. Eerst moet het Manapouri meer overgestoken worden. Dat duurt ongeveer 1 uur. Vervolgens met z’n allen 3 kwartier de bus in om een bergpas te overbruggen om bij Doubtfull Sound fjorden aan te komen en weer op de boot te stappen voor 3 uur lang.

In de bus werd dringend verzocht geen spuitbussen te gebruiken om de enorme aantallen sandflys van zich af te weren. Gelukkig had Co dit voorzien en in Nederland vorige jaar al Deet-sticks gekocht. Jippie, we konden gelijk smeren. Wat een jaloerse blikken …

Tijdens de overtocht van het Manapouri meer zien we de donkere wolken al voor ons samenkomen en voelen we op het bovendek de eerste druppels al vallen. Tijdens de bustocht krijgen we ook de nodige regenbuitjes.

Op Doubtfull Sound zet de boot richting de Tasman zee. Aan de monding liggen een paar eilanden met zeehonden en vliegen er ook albatrossen. Naarmate we dichter bij de open zee komen, wordt het weer steeds slechter en begint het stevig te waaien, worden de golven hoger en enkele gezichten van passagiers witter.

Op het bovendek is het lastig fotograferen en filmen wanneer wij bij de eilandjes met zeehonden aankomen. De kapitein blijft ook niet lang hier dobberen en zet weer koers naar het beginpunt van de fjord. We zien ondertussen het weer helemaal opklaren. De zon en blauwe lucht laten zich weer zien. Op het moment dat we de gouden wand passeren schijnt de zon hier vol op. Door de hevige regen, zien we ook overal grote, heftige  watervallen. Het water stort zich van grote hoogte vanaf de fjorden naar beneden. Prachtig.

Na 3 uur stappen we weer over op de bus naar het Manapouri meer. Bij het info-centrum, waar we even moesten wachten voor we op de boot konden, was uitgebreide informatie over de omgeving en de Power-centrale die hier midden jaren 50 gebouwd is. In deze centrale wordt elektriciteit gewonnen door het water vanuit het meer via 7 kokers zo’n 180 meter naar beneden te laten storten waarmee 7 ondergrondse turbines worden aangedreven. Het water mondt vervolgens via een 10 kilometer lange tunnel uit in Doubtfull Sound. Het zuiden van het Zuidereiland wordt hierdoor van stroom voorzien (kan ons inziens ook makkelijk, want zoveel mensen wonen er nou ook weer niet …).

Weer aan wal gekomen, hebben we ons eerst maar eens omgekleed (korte broekenweer) en vervolgens koers gezet richting Te Anau / Milford Sound. De weg naar Milford is 120 kilometer lang en wordt de mooiste weg van Nieuw Zeeland genoemd. Goed, de eerste 60 kilometer stelde qua landschap niet zoveel voor. Geleidelijk aan werden de bergen hoger en imposanter. Inmiddels was het al wel 19.00 uur geworden en tijd voor een camping, of zouden we toch maar doorrijden om Mitre Peak in de zon te kunnen fotograferen. Morgen zou het immers slecht weer worden. Goed, toch maar besloten om een camping op te zoeken en onze rit morgen weer te vervolgen. Zo’n 50 kilometer voor Milford Sound weer een leuke campingplek gevonden aan de rivier met uitzicht op de bergen. Nog even een leuke babbel gemaakt met de DOC-medewerkerster die kwam controleren of alle campinggasten wel betaald hadden.